Innerlijke criticus

Ik kon het niet hendelen. Als iemand mij kritiek gaf ging ik helemaal onderuit. Mijn vader was naast een lieve man ook een kritische man. Althans dat heb ik zo ervaren.

Ik voelde me aan de ene kant heel veilig bij hem maar als hij zijn ‘strenge hoofd’ opzette kon ik heel bang worden. In mijn buik kneep dan alles samen en wilde ik mij het liefst zo klein mogelijk maken en van de aardbodem verdwijnen.

Dat akelige gevoel in mijn buik, ik vond het zo naar. Dat gevoel wilde ik nooooiit meer ervaren.

De afgelopen dagen kwam dit gevoel ineens weer naar boven. Nu was het niet mijn vader die mij ‘bekritiseerde’ maar de trainer en de deelnemers (hypnotherapeuten) die mij gingen ‘beoordelen’ als ik oefende. Ik voelde dezelfde kramp in mijn buik als bij mijn vader.

Maar ze waren alleen maar een spiegel voor mijn eigen innerlijke criticus. Want deze was de grootste boosdoener van mijn kramp. Deze criticus legde de boel op dat moment lam en daardoor verloor ik het plezier.

Mijn eigen beoordelaar vraagt om aandacht en wil ook gehoord worden net als mijn bange kind. Want hoe meer ik deze stem negeer hoe harder het gaat schreeuwen.

De innerlijke criticus helpt je om te groeien en verder te ontwikkelen. Ook kun je haar/hem inzetten naar de buitenwereld. Het is je grensbewaker als je voelt dat anderen over je grenzen gaan.

Maar als het je verlamd of je plezier bederft dan is het niet oké. Dan is er werk aan de winkel.