Het goed willen doen

Gisteren werd ik opgeroepen voor een borstonderzoek. Dat heb ik vaker gehad dus ik wist wat me te wachten stond. In de meest charmante houding worden je borsten dan geplet. Naderhand voelen je borsten dan net als een boek: ‘vers van de pers’.

Maar de vrouw die mij hielp was niet zo charmant. Het enige waar ze op gefixeerd leek te zijn waren mijn borsten. Want die moesten op de juiste manier worden geplet. Op een gegeven moment werd ze zelfs wat kribbig omdat de ene foto niet goed gelukt was: ‘U moet wel stil blijven staan als de foto gemaakt wordt’.

Nou... ik kan je vertellen... als hsp’er doe ik op zulke momenten altijd preciés wat er van mij gevraagd wordt. Want ik wil het goed doen. Dus ja ik stond stil. Wel in een hele idiote houding, maar ik stond stil, dat kan ik met stelligheid beamen.

Maar ik hield mijn mond. Ik probeerde tussendoor nog wat grapjes te maken maar die verdwenen stilletjes in de lose ruimte. De enige focus bleken mijn borsten. En die moesten gekneed worden, en wel in de juiste positie.

Na een paar minuten was het klaar en kon ik me weer aankleden. In het kleedhokje voelde ik mijn irritatiegehalte stijgen. Niet eens zozeer omdat ze gezegd had dat ik stil moest staan, maar wel omdat ik allesbehalve vriendelijk was behandeld. Ik voelde me net een object.

En ja dan kun je twee dingen doen. Het van je af laten glijden en de dag weer vervolgen óf er toch wat van zeggen. Ik koos voor het laatste en gaf feedback. En die werd volwassen aangenomen.

Welke van de drie had jij gekozen? Misschien maakt het niet zoveel uit wèlke keuze je had gemaakt. Als het een bewúste keuze is, waar je achter kunt staan, geeft dat altijd energie.