Controle

Controle, die ‘eeuwige’ controle

Denk je dat je daar aardig uit bent gestapt komt hij weer in alle hevigheid naar boven.

Het ging heel goed gisteren mijn bezoekje aan het ziekenhuis. Ik had goed geslapen en ook de weg naar de afspraak toe verliep rustig. Ik was bijna niet zenuwachtig en kon zelfs ‘s ochtends nog gewoon mijn training in elkaar zetten. Ik was er echt verbaasd over dat ik zo rustig bleef.

In de wachtkamer eigenlijk hetzelfde verhaal. Wel wat meer kriebels in mijn buik maar niet echt heftig. Ik had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen. Het was een energie van ‘kom maar op’, en laat het maar gebeuren. Ik kan dit.

En toen kwam de ontgoocheling. Want ze konden me niet helpen. Op de foto bleek dat de kies te dichtbij een zenuw lag en het risico te groot was dat ze deze zouden raken. Dus werd ik weer naar huis gestuurd met de mededeling dat ik terug moest komen voor een scan en dat ze daarna alsnog gaan ‘snijden’

Teleurstelling... dat was er eerst. Ik had verwacht dat ik, als ik terug zou komen uit het ziekenhuis, het klaar zou zijn. Dat was mijn verwachting. Daardoor was ik nu ook zo teleurgesteld. Omdat ik verwachtingen had gehad. De illusie spatte uit elkaar. Nu begon het hele riedeltje van er naartoe leven weer van voor af aan.

Ik vroeg mij af wat hier viel te ontdekken. Dit gebeurde niet zomaar. Wat was de boodschap...

Toen ik er ‘s avonds dieper op inzoomde voelde ik dat het met controle te maken had en dat dit zichtbaar wilde worden. Dat ik nog steeds op allerlei manieren in mijn leven denk de controle te kunnen houden. Maar dat het leven me telkens ‘verrast’ met een hele andere wending.

Allereerst werd ik er depressief van. Ik voelde een eenzaamheid naar boven komen en iets van verspilde moeite. Wat had ik mezelf in de steek gelaten door te denken dat ik het leven kan manipuleren zodat het doet wat ik wil.

Mijn ego zat achter het stuur.

Vanmorgen werd ik wakker met datzelfde depressieve gevoel. Ik zag in mijn hoofd allemaal mensen voorbij flitsen die akelig nieuws hadden gekregen over een heftige ziekte, mensen die eenzaam waren en alleen. Jongeren die zelfmoord pleegden in deze tijd. Incest, mishandeling en ga zo maar door. Wat had het leven nog voor zin.

Maar ineens werd ik weer ‘wakker’ sprong uit bed en voelde ik ‘de zin’. Zoals zo vaak in de ochtend werd ik ook nu uit bed gelanceerd om te schrijven. Ik voelde de liefde en het licht in mij duwen om mijn waarheid te spreken.

Mijn waarheid dat bovenstaande gevoelens en situaties een onderdeel zullen blijven van mijn leven en dat dit oké is. Maar dat het niet de echte waarheid is. Dat liefde het enige is wat telt. Dat deze liefde zin geeft aan mijn leven.

Mijn liefde voor mensen, mijn liefde voor schrijven, mijn liefde voor het gekwetste en onbevangen kind, mijn liefde voor opstellingenwerk, mijn liefde voor kaarten leggen en ga zo maar door. Maar dat niet alleen. Liefde is wie we zijn. En als ik dat besef en ervaar kan het stormen, bliksemen en onweren buiten, maar is het stil en vredig in mij.