Doe ik het wel goed?

Afgelopen week gaf ik een presentatie bij CNV connectief in Utrecht over hooggevoeligheid. Een kenmerk van hooggevoeligheid is perfectionisme en dit thema kwam deze middag ook weer aan de orde. Hooggevoelige mensen willen het graag heel goed doen en doen daar ook hun uiterste best voor. Het goed willen doen kan echter een enorm conflict zijn.

Ook ik kan heel perfectionistisch zijn en op zich is daar niets mis mee. Ik voel ook dat er een kwaliteit in zit, de kwaliteit van zorgvuldigheid. Maar als ik doorsla in mijn perfectionisme doet mij dat geen goed en de ander vaak ook niet. Ik heb gemerkt dat als ik doorsla ik dit vaak doe omdat ik bang ben voor afwijzing. Als ik het maar goed doe en ik geen fouten maak dan kan een ander mij ook niet afwijzen. Door het goed te doen voorkom ik afwijzing uit de buitenwereld. Afgewezen worden is nl. pijnljjk en naar.

Het kind in mij kon vroeger helemaal van slag zijn als ze iets fout had gedaan. Ze kon er helemaal van in paniek raken. Dat paniekgevoel en de pijn van het niet goed genoeg zijn wilde ik niet voelen. Ik probeerde dan controle te krijgen over mijn gevoel. Als ik iets fout had gedaan ging ik dingen rechtzetten in mijn omgeving. Door dingen recht te zetten probeerde ik controle uit te oefenen op de wereld om mij heen en controle over mijn gevoelens.

Voor mij was het rechtzetten een signaal dat mijn innerlijke kind aandacht vroeg. Het kind in mij wilde dan gezien worden en erkend. Nog steeds is het rechtzetten voor mij een signaal dat het tijd is om even naar binnen te gaan. Het innerlijke kind in mij wil dan gezien worden en erkend.

In mijn praktijk zie ik dat veel cliënten met hun perfectionisme (het altijd maar goed willen doen en geen fouten mogen maken) worstelen. Heel vaak gaan ze dan voorbij aan het gevoel dat eronder ligt. Door de pijn en alles wat daarin verder nog gezien wil worden (paniek, eenzaamheid, hulpeloosheid, angst …) toe te laten ervaren ze vervolgens weer vrijheid en vreugde.

Het vechten ertegen maakt juist dat ze zich ongelukkig voelen en depressief. In het toelaten en accepteren van dat wat er is (in het moment) ligt zo’n waardevolle sleutel. Je bent al goed zoals je bent, met je beperkingen en met je kwaliteiten. Als je je gevoelens en beperkingen van het mens zijn kan accepteren geeft dit enorm veel vrijheid. Dan hoef je ook niet meer je uiterste best te doen om alles goed te doen. Dan weet je dat je al van waarde bent.