Mag jij huilen?

Vaak als ik huil opent mijn hart. Vroeger huilde ik niet want dan was ik bang om afgewezen te worden. Want grote meisjes huilen niet, toch?Dan ben je zwak. Dat was het oordeel, de misvatting.

Dus ontkende ik mijn gevoelens en drukte ze weg zodat ik niet afgewezen werd. Maar hoe harder ik ze wegdrukte hoe ongelukkiger ik me ging voelen. Ook ging het zich vastzetten in mijn lichaam en voelde ik daar de pijn. Ik werd er letterlijk ziek van.

Tegenwoordig huil ik regelmatig. Dan gaat het weer stromen en voel ik me zacht worden. Het is net een schilletje dat verdwijnt van mijn hart. Daarna voel ik mezelf weer, ben ik echt en krijg ik het ene inzicht na het andere. Dan voel ik me weer verbonden en gaat mijn liefde weer stromen.

Dit zie ik ook zo vaak bij mijn cliënten gebeuren. Eerst de worsteling, het vechten tegen de tranen, het mag er niet zijn. Of de verontschuldiging voor de tranen. Totdat ze de strijd opgeven. Daarna is er de opluchting en zie ik dat het weer gaat stromen. Zachtheid en echtheid. Niets mooier dan dat. Dat is mijn wens voor ieder.

Kwetsbaarheid als kracht!