Pak de regie!

Ik merk de laatste tijd dat ik het steeds lastiger vind om om te gaan met mensen die zich als een slachtoffer gedragen. Ik heb er een oordeel op merk ik. Ik ben me ervan bewust dat dit in eerste instantie uiteraard meer zegt over mezelf dan over de ander. Daar valt voor mij dus nog iets te ontdekken. Ook is het op zich best hypocriet dat ik er zo in sta omdat ook ik vele momenten in mijn leven aan kan wijzen dat ik me wentelde in slachtofferschap.

En eerlijk gezegd vond ik het slachtofferschap ook best lekker. Ik kreeg er veel aandacht door en voelde me gezien en gehoord. Veel mensen leefden met me mee toen ik in scheiding lag en ook daarin draafde ik door en voelde me een slachtoffer terwijl ik zelf de keus had gemaakt om weg te gaan. Alle aandacht die ik kreeg maakte dat het lastig was om dit slachtofferschap op te geven.

Ik was me er ook in eerste instantie niet van bewust dat ik me gedroeg als een slachtoffer. Eigenlijk vond ik ook dat ik alle reden had om me slachtoffer te voelen. Er was me immers zoveel ‘aangedaan’. Het drama werd steeds groter en groter. Pas later ontdekte ik dat ik wel degelijk zelf een aandeel had gehad in het hele verhaal. Die verantwoordelijkheid legde ik echter liever buiten me. Die wilde ik niet zien en dragen. Ik wilde niet erkennen dat ik zelf ook fouten had gemaakt.

Van mezelf mocht ik geen fouten maken. Ik moest perfect zijn. Eigenlijk gedroeg ik me als een kind. Een kind die wil dat een ander voor haar zorgt. Een kind die zich afhankelijk maakt van de buitenwereld en de erkenning en bevestiging en liefde bij de ander zocht.

Later ontdekte ik hoe ik mezelf tekort had gedaan door me zo te gedragen. In eerste instantie lijkt het misschien prettig om al die aandacht en liefde te krijgen, maar uiteindelijk is het dat niet. Het is niet de aandacht en de liefde die ik werkelijk wil.

Mijn diepste verlangen is om liefde te voelen, pure liefde voor mezelf en van daaruit voel ik een diep verlangen om dienstbaar te zijn naar anderen. Die liefde voelt immens en allesomvattend. Maar daarvoor is het eerst nodig dat ik mezelf liefheb en mezelf waardeer. Dat is misschien wel de grootste les die ik tot nu toe te leren heb. Mezelf liefhebben. Pas dan kan ik ook werkelijk de ander liefhebben. Dat voelt als leiderschap.

Ik neem verantwoordelijkheid voor alles waar ik in het leven mee worstel. Ook voor het kind in mij dat verdriet heeft, pijn, en allerlei andere gevoelens ervaart. Die mogen er helemaal zijn. Het kind voelt zich slachtoffer, dat heeft een reden die veelal gelegen is in de kinderjaren. Dit kind mag er zijn en ik zorg er zelf voor, ik herken het en zie het.

Ik zie mijn aandeel in contact met de ander en neem er verantwoordelijkheid voor en maak me niet afhankelijk van de liefde van de ander of geef de schuld aan de ander als ik mij niet prettig voel.

Door dit leiderschap op me te nemen voel ik zoveel meer vrijheid en geluk. Dit alles leer ik met vallen en opstaan. Ik word daarin gelift door mensen om me heen die hetzelfde proces aangaan en ook bereid zijn het leiderschap op zich te nemen. Daar ben ik dankbaar voor. Enorm dankbaar!